Co mi daje uczenie się języków?

Mimo tego, że zbliża się lato i wszelkie zapachy przypominają już najgorętszą porę roku, mój najmilszy cały czas ubiera się na cebulkę. Właściwie to jest jedyny kontekst w którym Marlon i cebula wchodzą w pozytywną relację: Marlon ubiera się na cebulkę. Wiosna przyniosła mi wiele ciekawych odkryć, dzisiaj dzielę się z Wami jednym z nich.

Koleżanka zadała mi pytania, które usłyszałam i na które miałam udzielać odpowiedzi wiele razy. Skąd w ogóle polski? Dlaczego akurat polski? Jak to się zaczęło? Wtedy sobie przypomniałam, jaką miałam motywację do nauki Waszego pięknego języka na samym początku.

Po raz pierwszy zetknęłam się z polskim w moim rodzinnym mieście Győr, gdy usłyszałam ludzi ubranych w folkowych strojach rozmawiających ze sobą w magicznie brzmiącym języku. Polski zaś w tej chwili brzmiał jednocześnie miękko, melodycznie i twardo, aż potężnie. Bardzo egzotyczne połączenie wrażeń odniosłam owego dnia. Oczywiście zachwycił mnie ten język od razu. Ci ludzie maszerowali po naszym historycznym deptaku taszcząc kontrabasy, stroje, skrzypce. Sprawiali naprawdę niesamowite wrażenie, i mimo tego, że wtedy byłam dość nieśmiałą osobą, zainicjowałam rozmowę z jednym z nich. Pogawędkę oczywiście rozpoczęłam w języku angielskim, gdyż opanowałam już ten język na w miarę przyzwoitym poziomie.

Kiedy się dowiedziałam, że są z Polski, nieco się zdziwiłam i zawstydziłam, ponieważ mimo naszej historycznej przyjaźni mało co wiedziałam o Waszym państwie. Miałam wtedy siedemnaście lat, byłam przeciętną uczennicą klasy gimnazjalnej i tego dnia zobaczyłam drzwi na nowy świat. Mimo takiego silnego doznania, na naukę nie nadszedł moment aż do rozpoczęcia studiów wyższych. Jednak myślę, że zaczęłam ją we właściwej chwili.

Wtedy miałam na myśli wyjechać do Polski, nawiązać kontakt z tym zespołem muzycznym i może ich odwiedzić kiedyś. Miałam motywację, aby dogadywać się z nimi w ich języku. Moi znajomi i rodzina nazwali mnie marzycielką. Mieli rację.

Moim marzeniem z dzieciństwa był kierunek anglistyczny, tak więc kiedy się dostałam na wymarzoną uczelnię, byłam w siódmym niebie. Z zapałem się uczyłam angielskiego, czytałam nawet nudne dla innych książki. Robiłam listy słów i zachęcało mnie to do dalszej nauki, że coraz więcej rozumiałam z lektur.

Pod koniec pierwszego semestru nadszedł moment na wybranie drugiego kierunku. Marzyło mi się zostać nauczycielką a później językoznawcą, więc wybór drugiego kierunku filologicznego był jedyną ewidentną opcją. Zastanawiałam się nad hiszpańskim, ale (na moje szczęście) bez co najmniej podstawowej znajomości języka nie można się zapisać na kierunki uznane za popularne, takie, jakie są hiszpański czy francuski na Węgrzech. Nawet na anglistyce nam powtarzano dosyć często, że uniwersytet nie ma spełniać funkcji szkoły językowej, więc jeżeli ktoś nie posługuje się językiem wystarczająco dobrze, pod koniec roku akademickiego musi się pożegnać z kadrą.

Wracając do polskiego, pewnego lutowego dnia wpadłam na genialny pomysł odwiedzania lektoratu tego języka na naszej polonistyce. Wtedy już byłam nieco zestresowana, ponieważ na większości kierunków zamknęli już rejestrację i rozpoczęły się lekcje. Na recepcji jednak poinformowano mnie, iż nie było możliwości zacząć studia polonistyczne w połowie roku, ponieważ było zbyt mało chętnych. Ale w tym momencie już byłam pewna tego, że chcę uczyć się polskiego. Nie chciałam wybrać drugiego kierunku na siłę nawet ze względu na potencjalne przesunięcie zakończenia studiów. Uzbroiłam się w cierpliwość, ale nie marnowałam czasu…

Zanim poszłam na pierwszą lekcję na drugim roku, zaczęłam czytać książkę „Polish in 4 weeks”. Wydawało mi się, że książka ta postawiła poprzeczkę dosyć wysoko: „opanuj język polski w czterech tygodniach”. Jednak później zdałam sobie sprawę z tego, że może autor miał na myśli „wszystko z języka polskiego, co ewentualnie można opanować w przeciągu czterech tygodni”. Jest bardzo dobrą książką, materiał, który przerobiłam przez wakacje, pozwolił mnie na zrozumienie najbardziej podstawowych zasad ortograficznych. Rozpierała mnie duma, gdy po kilku lekcji PNJP (praktyczna nauka języka polskiego) mój profesor zapytał mnie czy mam polskie pochodzenie. Wiedziałam dokładnie, że to dzięki mojemu wysiłkowi, który zrobiłam podczas wakacji.

Moją motywacją były wyjazd do Polski i ponowne spotkanie z zespołem. Na drugim roku polonistyki dostałam stypendium Erasmus na pół roku do Lublina. Podczas mojego pobytu rzeczywiście się umówiliśmy na spotkanie ze starymi znajomymi. Właściwie tylko wydukałam kilka zdań i mało zrozumiałam z tego co oni mówili. Byłam nieco rozczarowana z biegiem wydarzeń i zaczęłam się zastanawiać nad tym, czy straciłam motywację. Odpowiedź była niezwykle prosta: nie. Podczas tego semestru spędzonego w gronie Polaków oraz przez wszystkie miłe wspomnienia, o które się wzbogaciło moje życie, wiedza, którą dzięki nim nabyłam, zachęciły mnie do dalszej nauki i sprawiły, że zostałam miłośniczką polskiego.

Gdy ktoś mnie zapyta, czy mam motywację do nauki, powiem szczerze… nie. Mam zapał. Robię to, ponieważ lubię, napawa mnie radością, pociesza mnie i nieraz pomaga wypierać stłumione uczucia. W nauce bowiem można znaleźć uwolnienie, może ona funkcjonować jako terapia. Ale o tym wszystkim później napiszę…